De natuur is mooi
We hebben het land vanaf het noorden helemaal doorkruist. We zijn nu in zuid Albanië. De levensstandaard blijft erg laag en daarom is het hier waarschijnlijk nog zo ongerept. De natuur is werkelijk schitterend. Heel veel bergen, bossen, rivieren en beekjes. Schitterende bergweggetjes lopen daar overheen. Het asfalt is niet echt heel goed maar dat heeft ook zijn charme. En het is veel beter dan wat we van te voren dachten. Komt misschien dat ook wel dat we ondertussen wat gewend zijn. Zolang er nog meer asfalt is dan gaten, dan vinden we het al snel goed genoeg. In het noorden zien we grote hagedissen en regelmatig een slang. Meer naar het zuiden, vooral in de lagere gebieden, zien we kleine hagedisjes en schildpadden. De olijfbomen zijn ook weer terug, die hebben we ook al een paar weken niet meer gezien.

De mensen zijn aardig
We komen natuurlijk regelmatig Albanezen tegen. Heel vaak toeteren en zwaaien ze, ten teken dat ze het leuk vinden dat we hier fietsen. Motorrijders steken altijd hun hand op, alsof we één van hen zijn. Regelmatig stopt er een auto, om te vragen waar we vandaan komen en waar we die dag naar toe gaan. Mensen willen ons soms ook wat geven. Zitten we te lunchen ergens langs de weg, krijgen we een half pak koekjes. Willen we appels kopen bij een fruitstalletje dan krijgen we dat gratis mee. We kamperen bij een hotel en de eigenaar komt eerst een half brood brengen, omdat een hond een stuk brood van ons gestolen heeft. Later komt hij nog twee appels en twee sinaasappels brengen. Bij een oud vrouwtje waar we water halen krijgen we snoepjes.

De omgeving
Vooral in de bergen hebben de mensen niet veel. Ze wonen in eenvoudige huisjes en hebben een paar schapen en 1 of 2 koeien. Zo zien we ze ook vaak ergens op de berg, met een herder met een aantal schapen, een hond en een paar koeien. Ze zwaaien en roepen altijd heel vriendelijk. We zien honderden honden, een enkeling blaft een beetje. Zelfs ik ben er niet bang van. We zijn wel gewapend met een soort zweep wat we zo uit ons stuur kunnen trekken, om de honden eventueel af te schrikken. De huizen zijn vaak niet afgebouwd. Sommige gebieden zien er ook uit als vergane glorie, ooit mooie huizen waar nu al jaren niets meer aangedaan is en ook niemand meer woont. Overal langs de weg zien we monumentjes voor de personen die op die plek in het verkeer zijn overleden. Vooral op de bergweggetjes zien we ze meerdere malen per dag. Niet te geloven hoeveel personen hier door de jaren heen zijn omgekomen. Vaak zijn het jonge mannen tussen de 20 en 30 jaar.

Het fietsen
We zijn vorig verhaal geëindigd in een hotel beneden aan de berg met een hele zware klim in het vooruitzicht. Via een mannetje van een mannetje zal er de volgende ochtend om 9.00 uur iemand zijn met een grote auto, die ons naar boven kan brengen. En warempel, er komt inderdaad iemand. Blijkt hij een Mercedes te hebben waarvan wij denken: “Dat gaat nooit passen!!”. Maar jawel hoor. Twee fietsen, 12 tassen en ook nog 4 personen passen er allemaal in. De berg is zo steil dat de auto flink moet werken om boven te komen. Er zijn hele stukken bij van 15 tot 20%. We schatten in dat die door ons echt niet te fietsen zijn. Daarom zijn we helemaal blij als hij ons 600 m hoger afzet, op de top van de berg. We staan in de mist in de ‘Middle of Nowhere’. Wat volgt is nog steeds een pittige dag met klimmetjes tot 12%.

Macedonië
Na twee dagen fietsen maken we een klein uitstapje naar Macedonië. Het meer van Ohrid heeft een Albanese en Macedonische kant. Ohrid, waar het meer naar is vernoemd, ligt in Macedonië. Meteen als we de grens over zijn merken we het verschil in levensstandaard. De huizen zijn mooier, de wegen beter, de auto’s nieuwer en de winkels beter ingericht. In Ohrid blijven we een dag extra. Het is een mooi plaatsje aan het meer met nog een oud amfitheater en kerkje, veel nauwe straatjes en een haventje aan het meer. We vinden een aantal geocaches en verkennen het dorpje.
Vincent brengt nog een bezoek aan de tandarts. Hij bijt ’s avonds een stuk van zijn kies af. Via de verhuurder van ons appartement zitten we de volgende ochtend om 9.00 uur al bij de tandarts. De kies wordt keurig gerepareerd. Ziet er allemaal erg professioneel uit. Na het betalen van € 30,- is alles weer geregeld. We fietsen weer verder naar het zuiden. We denken dat het lekker vlak fietsen zal zijn langs het meer maar niets is minder waar. Een paar flinke klimmen met hellingen van 10 – 12% moeten we overwinnen om uiteindelijk weer in Albanië uit te komen.

Op naar Griekenland
De natuur is super mooi en ook de temperatuur kruipt steeds met een graadje omhoog. We willen vandaag naar een camping die we op een aantal kaarten en apps terugvinden. Als we aankomen blijkt het een kamp voor werkers te zijn met allemaal containers waar ze in slapen. Helaas geen camping. We fietsen een paar kilometer terug voor het dichtstbijzijnde dorpje en vinden een wild kampeerplekje in het dorp. We vragen een oud vrouwtje om toestemming. Via Google translate kunnen we een beetje met elkaar communiceren en kan ze duidelijk maken dat kamperen geen probleem is. Ze geeft ons ook water.

En toch nog even terug naar Albanië
Het fietsen gaat ondertussen erg goed. De benen zijn gewend aan het klimmen. Waar ik in Italië nog moeite had met een helling van 7%, daar kan ik nu een helling van 12% fietsen. In Dubrovnik hebben we 5 kg bagage naar huis gestuurd, dat helpt natuurlijk ook. We hebben nog 1 fietsdag in Albanië tegoed. Het blijkt een populair stukje te zijn. We hebben de hele reis nog weinig vakantiefietsers gezien. Eerst zien we een koppel uit Zwitserland en een paar uur later een wat ouder frans echtpaar. Telkens maken we een stop om ervaringen uit te wisselen. De Fransen fietsen op mooie E-bikes om zo Zuidoost Europa verkennen. Later zien we ook nog een Belg die lopend de berg opgaat. Te steil om te fietsen voor hem. We hebben hem succes gewenst, dat deel was nog niet echt steil, hij zal nog wel meer moeten lopen …

De teller staat inmiddels op 1500 gefietste kilometers met 17.000 hoogtemeters. We komen aan in Sarande, een klein plaatsje aan de kust helemaal in het zuiden van Albanië. Vanaf hier vertrekken we met de boot naar Korfoe.